ترمه رضایی

محمد غلام رضایی معروف به رضایی، احیاگر ترمه رضایی در قرن اخیر فن بافندگی ترمه را از 8 سالگی در کارگاه پدربزرگ خود به عنوان گوشواره کش آغاز نمود. آنچه در کارگاههای نساجی ترمه بافی در آن زمان مرسوم بود بافت طرحهای استادان قدیمی این رشته نظیر استاد حسن اخوان و نجاریان بود که توسط بافندگان ماهر آن دوران برادران عاشق معلی، هاشمیه، سالاری، محمد علی دکتر، شیمیایی (طراح-بافنده) و غیره تولید می شد. بافت هر طرح جدید پس از ترسیم بر کاغذ و رنگ آمیزی نیازمند اجرا بر روی دستگاه بافندگی بود؛ این عمل را نقش بستن و آنان که این دانش را داشتند نقشبند می گفتند (غیاث الدین نقشبند از معروفترین استادان این فن در دوره صفوی بود)؛ از انجاییکه افراد انگشت شماری از آن بهره می بردند، تولید ترمه با طرح جدید چندان رایج نبود.